dilluns, 5 d’abril del 2021

10 años expatriada

Una década desde que dejé de trabajar.... 

Entonces....


.....en 10 años.....

........ Cómo ha cambiado mi vida?



Lo primero y más significante, no he vuelto a trabajar. Lo que debía ser un parón de 2 años ha resultado ser una década.


Durante estos 10 años, mi familia ha pasado de ser 5 personas a ser 8 en casa, de tener niños en la primera infancia a tener tres adolescentes y una pre-adolescente, dándolo todo.


He pasado de tener una vida pequeña en mi ciudad natal, sin apenas experiencias viajando, a conocer Sao Paulo, Ilhabela, Ubatuva, Rio de Janeiro como turistas locales. Nos vamos a Disney París como el que se va a Port Aventura en un día, París es como bajar a Barcelona y cambianos de país (a Bélgica) por lo menos 3 o 4 veces por semana.


Estamos acostumbrados a hacer viajes de 12horas, en coche o en avión. No me da miedo viajar sola, o con un bebé. He hecho turismo obstétrico para ir a parir a Barcelona y volver con un hijo en brazos.



En estos 10 años he vuelto a vivir un parto lejos de mi marido, y ha conocido a su nuevo hijo horas después del nacimiento.



10 años en los que el significado de rutina ya no es el mismo. Tampoco yo soy la misma.






Pasar de 3 hijos a 6 me ha cambiado, por dentro y por fuera.

Podría decir que 10 años me ha aportado más capacidad reflexiva, pero también me ha significado discriminar el trigo de la paja. Tengo muy claro en que y en quien quiero invertir mi tiempo y mis esfuerzos y en quien no. O estás y estoy, o no estás y no estoy.

He perdido amigos en 10 años? Sí. Y no me alegro por ello. Ha sido difícil aceptar que caminos que se unieron en un momento ahora continúan por separado.





He ganado amistades en este tiempo? Sí! Absolutamente! Y he ganado más amistades de las que he perdido. Amistades que igual no veo desde hace años, amistades que no veré jamás, y amistades que he encontrado en culturas y religiones que nunca soñé posibles, pero personas que me suman y me aportan.


10 años en los que he tenido una depresión no diagnosticada, de la que me he tenido que recomponer como he podido, y aunque sigue acechando en la esquina, creo que me ha aportado una visión de mi yo crudo que era necesario. Es el monstruo peludo que se aloja detrás de mi almohada.


10 años en los que mi familia se ha reestructurado por completo, pero esa reestructuración era necesaria. Mi equipaje es ligero, y lo agradezco. No siento que deba nada a nadie, y me siento mucho mejor. He aprendido, en 10 años, con ayuda de la distancia y el tiempo, que sólo yo otorgo el poder a otras personas. Así que doy cuando me dan, estoy cuando están. Era necesario hacerlo y se hizo.

En estos 10 años, mi familia, mis amigos, mi profesión, mi cuerpo, mente y corazón han cambiado. Y no creo que pueda decir que ha sido para mejor, o para peor, porque, sobretodo, lo que he aprendido en estos 10 años es a quererme y a encontrar la mejor expresión de mi vida con lo que tengo hoy. Va con la madurez, con los años, pero va también con las experiencias, los retos, los miedos afrontados, los problemas que hemos tenido que resolver.

Me quedo con lo que suma. Tomo lo que puede ser, y lo que no es hoy, quizás sea mañana, pero sólo yo tomo o dejo.


Ha sido difícil y doloroso el camino. He tenido que despojarme de ciertos axiomas que creía absolutos. He llorado mucho. El corazón se me ha hecho trizas y lo he tenido que pegar a trocitos. Decepciones, traiciones, “nuncajamases” pronunciados, encuentros imposibles, reconciliaciones que nunca serán…. Estuve en el pozo donde no podía agarrarme a ningún saliente, hasta que dejé de mirar lo profundo que había caído para valorar lo que me faltaba para salir a superficie.


10 años.


De stand-by y de re-configuración.


Pero me alegro de haber transitado por estos 10 años, de lo que perdí y de lo que encontré. Tengo un jardín que florece cada primavera, unos hijos que sólo me preocupan por el tiempo que pasan jugando en el ordenador, una casa que me permite confinarme en un primer mundo, y problemas de primer mundo! Sólo puedo pedir dar un paso hacia adelante cada día, pero para atrás, ni para tomar impulso.

Si me has seguido en estos 10 años, desde 6abrasil y en esta etapa, sabrás que no ha sido fácil. Que he hablado de fracaso, de miedo, de tristeza, de frustración… porque todo eso también es parte de estos 10 años. Y hoy, puedo decir, que estoy aquí, tal cual, producto de todo aquello y de las decisiones tomadas.

Así que me digo, a por otros 10 años más! de cambios y frustraciones, de crecimiento y revelaciones, de metamorfosis y aprendizajes. Y que los que están a mi lado sigan estándolo, para lo bueno, pero sobretodo, para lo malo.

10 anys de CEP

Fem un viatge al passat. 

Abril 2011.

Els 4 mesos i mig que porto sola amb els meus tres fills i els quasi 7 mesos d’embaràs, treballant a jornada completa s’imposen a la realitat. El meu cos no pot més, i haig de prendre una decisió: o la meva salut i la de la meva filla de menys de 30 sg o seguir fent veure que sóc invencible, posant el meu compromís professional amb la societat per davant de la necessitat del moment.

Ningú m’ajuda. El pare de les criatures no pot venir des de São Paulo amb la freqüència que inicialment ens havien promés (un cop cada X setmanes) i només pot aprofitar fer parada de un o dos dies quan va i torna de la Índia, tot i que no són viatges que pel moment plantegin i són més aviat escassos. De fet, ho farà només un parell de cops durant es 6 mesos que estem separats.


Recordo el darrer dia a Caixa Penedès, com un fracàs personal i a l’hora un alleujament infinit. Fracàs, perquè volia seguir treballant el màxim de temps possible, perquè la feina i els meus companys m’agradaven i sabia que marxar significava no tornar mai més a aquella feina, perquè CEP vivia els darrers dies de la seva existència, i tots els meus companys patirien un èxode que els portaria a altres empreses.

I alleujament, perquè CEP no havia facilitat el meu dia a dia. Com a personal extern (tot i que des del primer dia havia realitzat tasques a un lloc de treball d’infraestructura) no tenia dret a aparcar al parcking soterrani que venien d’inaugurar. Això feia que ho hagués de fer a l’exterior, i després caminar entre materials d’obra i terrenys no gaire aptes per als vianants, que s’inundaven quan plogia, o que havies d’anar amb compte per a no relliscar. Cada cop que havia de deixar el cotxe a l’exterior, veient com la resta dels meus companys aparcaven al pàrquing em plantejava seriosament quin era l’objectiu d’aquella situació bizarre.

Queden lluny els dies en que venia una companya de feina a donar-me un cop de mà amb els banys dels tres nens, que llavors tenien 7,5 i 3 anys. Ningú més es va oferir i jo tampoc era de demanar ajuda... ho feien els meus ulls que només ella va sapiguer llegir.  No podia amb la meva ànima, i suposo que aquell sobre-esforç va ser el que va acabar precipitant el part prematur de number 4 i que el seu pare hagués d’agafar un avió a les 2 de la matinada, corrents, i que, finalment, es perdés el part per només dues hores.

Aquella separació viscuda durant quasi bé tot l'embaràs de numer 4 i els dos mesos posteriors fins que vam poder reunir-nos (breument) al Brasil, van causar en number 4 un síndrome del pare absent molt bèstia, que a dia d’avui encara surt, de tant en tant.



Fa, doncs, 10 anys que vaig deixar enrere la meva darrera experiència laboral retribuïda per terceres persones, i en 10 anys ha plogut molt, sobretot en termes cht'i.


10 anys de vida expatriada, amb la sensació de tenir tota la vida en una maleta. Una sensació de tenir un peu aquí i un altre allí, i sort que ha coincidit amb un moment on les tecnologies ens són favorables, i podem estudiar a distància a Catalunya, parlar de manera gratuïta amb amistats a Alemanya, Xangai, Barcelona o Madrid. Puc esmorzar amb la meva mare o fer una classe amb 80 persones de tot França, Àfrica o Reunió. Gràcies al Facebook, Instagram, Twitter o WhatsApp-telegram-signal, puc fer activisme de qualsevol tema que m’interessi amb gent de qualsevol lloc, o rebre les notícies de casa, al mateix temps que els meus veïns que encara hi viuen (espectacular experiència la de fer una reunió de veïns per zoom, i poder participar-hi, quan fa 10 anys que m’era impossible).


Aquests dies fa 10 anys que la meva vida, la nostra vida, va canviar radicalment cap a la que és ara la nostra realitat, però amb una sensació d’estar encara d’impàs. 

Suposo que el fet d’haver marxat de casa amb la idea de passar dos anys fora, que tornaríem, que no era definitiu, fa que, 10 anys després, aquella sensació de «tornarem quan el projecte acabi», fa que el «projecte» no es faci definitiu, i ens doni una bufetada a la cara per a que reaccionem, i acabem de posar els dos peus aquí, sigui on sigui «aquí».


Fa 10 anys, però sembla que fos ahir.