dimecres, 18 de març del 2020

Día 5


Día 5, que en realidad son 6

He empezado el día mal. Pero he acabado eufórica y nostálgica

Ha sido una mañana estresante, de intentar entretener a los nenes, sobretodo a los peques. Suerte del jardín, porque nos da alegría y normalidad. Sobretodo lo segundo.

Sentir el sol en la cara, la brisa, y la risa de los niños rebotando en las paredes de las casas próximas... Las risas y ... los gritos, porque cuando llevábamos un rato ya jugando, lo inevitable es que se peleen o que no les parezca divertido perder al jugar al pañuelo.

La zona está en silencio. Sólo de vez en cuando pasa algún coche, pero sólo se nos oía a nosotros. Y aunque estaba tentada de meternos hacia dentro y evitar follones, he pensado, que oportunidades de que nos dé el sol y poder disfrutar del exterior no tenemos muchas, y que mañana va a llover... así que, he pensado, que quizás los vecinos, en estas circunstancias, iban a entender mejor que los niños són niños, y que, en el fondo, todos los que nos rodean también tienen jardines, y quizás niños.... y que risas y gritos igual alegraban más que molestaban... o eso es lo que quiero pensar.

Luego el día se ha complicado un poco, a nivel emocional.

Audios con ánimos derrotados, mensajes whats de preocupación.

Nos han engañado?

Esto es más serio de lo que nos decían?

Y por unos minutos me invade el miedo.

Qué nos va a pasar si esto dura lo suficiente como para que los niños empiecen también a tener miedo? No es que les oculte la situación. Al contrario. He intentado ser lo más objetiva posible, en los siguientes términos.

- El virus existe, y hay que preocuparse.
- Si nos ponemos enfermos, hay muchos factores a tener en cuenta para no pensar que va a ser terrible: la edad (los niños no lo padecen, los padres puede que pasemos una gripe, algunas personas pueden tener complicaciones, y en personas mayores parece muy chungo), sexo (más hombres que mujeres), estar sano previamente....
- Lo más importante es aislar a los grupos de riesgo, y no exponerse, adquiriendo hábitos que deberíamos tener siempre frente cualquier virus: toser en el codo, lavarse las manos cuando salimos, sobretodo antes de comer, no tocarse la cara...
- Nos debemos quedar en casa para facilitar que el pico del contagio pase, y que no se colapse el sistema, ese es nuestro objetivo, y no el de tener miedo por enfermar.

Y parece que lo han entendido... però yo, a veces, dudo, y tengo miedo. Es inevitable, porque ser madre es plantearse muchas responsabilidades. Y tengo 6 motivos por los que preocuparme.

Y aunque amigos me repitan lo que ya sé, que esto lo vamos a superar, que en verano estaremos en mi patio, cenando y jugando al mai mai, recordando esta etapa vital que estamos viviendo ahora, pienso que todavía está muy lejos, y que, muy probablemente, no pueda ni bajar a Barcelona en mayo, como tenía previsto y como tanto necesito.

Y he pasado la tarde, así medio triste, medio nostálgica, hablando por videoconferencias múltiples, riendo de tonterías, porque de eso se trata, cuando nos reunimos varias en el messenger o en el whats, de salir de estas cuatro paredes de cada una, y tener una conversación banal e histérica, con efectos de unicornios y pelucas de colores.

Baños, cenas, día de backcooking, porque los niños me piden sus platos preferidos, y me he pasado horas haciendo hervir la olla del caldo, o con la crockpot a tope.... esperando que fueran las 21.

Y porqué? Porque he asistido a mi primer concierto en instragram live, de Joan Dausa.
Joan Dausà es un cantante que pone la voz en el tema principal de «Barcelona, nits d’estiu». Jo mai mai.

«Jo mai mai» es una canción que me presentó una amiga de Gelida. Y en esa canción, la protagonista se llama como yo, y eso me hace gracia. Habla de los secretos y las emociones entre amigos, a través de un juego que nos hemos hecho nuestro, de las noches de verano, precisamente.

El concierto ha durado 1 hora, y ha acabado en la ducha. Más de 17mil personas. Pero cuando ha sonado «Jo mai mai», una energía ha recorrido mi cuerpo y me he trasladado a esas noches con mis amigos en el patio, jugando a mai mai.

Quiero que sea verano
Quiero que volvamos a jugar al mai mai
Quiero la normalidad de escuchar una canción y no tener que imaginarme que la vida es normal, porque en realidad sea normal.

Us anyoro. M’ha agradat molt sentir que tots estàvem al concert. I sí! M’he posar un avís a l’agenda per a que ens compren les entrades per al concert d’abril de 2021. I l’avís, quan soni, espero estar amb vosaltres, i recordar aquest dia, i somriure. Jo mai mai he plorat en un concert virtual, perquè em mancaveu.


Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada